หนังตะลุงเด็กมันจะสนุกอะไร ? คือข้อครหาก่อนที่ “สิทธิพงษ์ ขำเพชร” นายหนังเจ้าของคณะหนังตะลุงที่อายุน้อยที่สุดแห่งเมืองเพชรจะทำการแสดง ด้วยลีลาการเชิดที่สนุก ชั้นเชิงการเล่นกับคนดูที่เก่งเกินวัย พร้อมใจที่รักและฝึกฝนอย่างไม่ลดละ กลายเป็นพรสวรรค์ที่สร้างความตื่นตะลึงให้กับผู้ชม แต่กว่าจะถึงวันนี้...เขาเริ่มต้นจากชีวิตยากจนแบบติดลบ
บทผจญคลื่นชีวิตจากต่างจังหวัดมาตามฝันท่ามกลางเมืองใหญ่ ฝันของชีวิตครอบครัวที่มีความสุข แม้ต้องใช้ชีวิตอยู่ในห้องเล็กแคบ อยู่บนความไม่แน่นอนของเมืองกรุง และต้องทำงานจากเช้าจรดค่ำ แต่ก็ต้องสู้และสร้าง “ครอบครัว” ที่สุขสบายให้ได้ นี่คือ “เรื่องเล่าของจ๊อดและกาย” ฟันเฟืองคนตัวเล็กจากคลองเตยเพื่อฝันยิ่งใหญ่ท่ามกลางเมืองหลวง
เพราะเส้นทางชีวิตไม่มีจีพีเอสนำทาง “พี่ตุ้ม สุริยา ผ่อนน้อย” พนักงานส่งอาหารหรือไรเดอร์จึงต้องแสวงหาเส้นทางชีวิตด้วยตัวเอง พร้อมมอเตอร์ไซค์คู่ใจ และไม้ค้ำยืนคู่ชีพ ความพิการเป็นเพียงอุปสรรคหนึ่งบนทางชีวิตแต่ก็ไม่อาจหยุดยั้ง “ไรเดอร์หัวใจทระนง” ผู้มุ่งส่งอาหารไปสู่ฝัน แม้เส้นทางไม่ราบเรียบก็พร้อมไปให้ถึงที่หมาย
“ลุงชะอ้อน” ชายสูงวัยอายุ 67 ปี ชาวจังหวัดเพชรบุรีผู้ไม่เคยคิดว่าตัวเองแก่ ยึดอาชีพทำพลุดอกไม้ไฟ ตะไล ไฟพะเนียงทำมาหากินมาหลายสิบปี วันนี้ถึงเวลาสืบทอดวิชาความรู้ที่สั่งสมมาตลอดชีวิตให้ “น้อย” ลูกสาว และปีนี้จะเป็นครั้งแรกที่เธอจะต้องผลิตและควบคุมดูแลงานพระนครคีรี งานใหญ่ประจำปีของจ.เพชรบุรี ผู้คนหลายหมื่นจะมาเที่ยวเพื่อถ่ายภาพดอกไม้ไฟที่ประดับอยู่บนท้องฟ้า และภาพถ่ายผลงานเหล่านั้นจะถูกนำเสนอออกไปทั่วโลก
ไฮ้ เชียงหนู ปราชญ์สมุนไพรวัย 89 ปี ชายชราผู้มีความรู้เรื่องสมุนไพรที่ชาวบ้านต่างให้การยอมรับ ตาไฮ้มีคนไข้หรือแฟนยามากมายที่คอยอุดหนุน และชื่นชมในความเก่งด้านสมุนไพร รวมไปถึงชื่นชมในการมีสุขภาพที่แข็งแรง ปัจจุบันตาไฮ้ยังคงมีสีหน้าสดใส กระฉับกระเฉง แข็งแรง ที่สำคัญ คือการพยายามถ่ายทอดความรู้ด้านตำราสมุนไพร เพื่อส่งต่อให้กับคนรุ่นหลัง ๆ ได้ใช้ประโยชน์ต่อไป
ปฏิธาร บำรุงสุข หรือ “แบงค์” วัย 31 ปี ในสังคมออนไลน์ผู้คนต่างรู้จักในฉายา “เจ้าหญิงเเห่งวงการเผาศพ” เพราะนอกจากเป็นสัปเหร่อมือหนึ่งแล้ว แบงค์ยังเป็น TikTokers ที่มีผู้ติดตามกว่า 200,000 คน จากเด็กน้อยที่ติดสอยห้อยตามแม่ไปร่วมงานศพ เมื่อเติบโตขึ้่นจึงตัดสินใจทำอาชีพสัปเหร่ออย่างเต็มตัว แถมยังเป็นสัปเหร่อรุ่นใหม่ที่พลิกโฉมภาพจำสัปเหร่อยุคก่อน ด้วยการแต่งกายชุดผ้าไทยสวยงาม เพื่อให้เกียรติเจ้าภาพงาน และส่งเสริมภาพลักษณ์ของคนทำอาชีพสัปเหร่ออีกด้วย
พิทวัส จำบัวขาว หรือ ก๊อต เด็กหนุ่มที่เคยหลงเดินทางผิด จนเส้นทางชีวิตพัวพันกับยาเสพติด ก๊อตถูกนำตัวมาที่ "ค่ายมิตรไมตรี" ตลอดระยะเวลา 3 ปีที่ก๊อตใช้ชีวิตอยู่ในค่าย เขาต้องฝึกทำทุกอย่าง และดูแลตัวเองโดยปราศจากพ่อแม่ ซึ่งการได้รับโอกาสเพื่อแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด และต่อสู้กับใจของตัวเอง ทำให้ก๊อตมีวันนี้ วันที่เขาได้ทำให้แม่มีรอยยิ้มและความสุขอีกครั้ง เป็นของขวัญที่ครอบครัวอยากได้มานานแสนนาน
อัฐพล กลีบทอง หรือ “ครูหนุ่ย” ครูกศน.แห่งตำบลปิล็อก จังหวัดกาญจนบุรี ผู้สร้างศูนย์การเรียนรู้บนแพลอยน้ำ ด้วยความปรารถนาที่จะให้เด็ก ๆ ในพื้นที่ และชาวชาติพันธุ์ที่ขาดโอกาสได้มีความรู้ นอกจากการเรียนการสอน ครูหนุ่ยยังออกเยี่ยมบ้านของเหล่านักศึกษา เพื่อสอบถามสภาพความเป็นอยู่ แม้ต้องแลกกับความเหนื่อยยาก แต่เขาก็ไม่ย่อท้อ หวังให้ห้องเรียนเล็ก ๆ แห่งนี้ สร้างฝันของเยาวชนชายขอบให้สามารถเข้าถึงระบบการศึกษาอย่างเท่าเทียม
"รฐา ตะเพียนทอง" ชาวอ่างทอง วัย 46 ปี อดีตสาวโรงงานที่ต้องออกจากงานมาเพื่อดูแลยายทวดที่ป่วยติดเตียง พร้อมทั้งดูแลลูกชายที่เป็นเด็กพิเศษพิการทางสติปัญญา จนวันหนึ่งเธอผันตัวมาเป็นจิตอาสาของสมาคมกู้ภัยจังหวัดอ่างทอง รฐาเคยท้อทั้งเรื่องหนี้สินที่อาจจะถูกยึดที่ดิน หรือเรื่องที่โดนชาวเน็ตบูลลี่ว่าสร้างภาพ ปัจจุบันเธอเป็นผู้หญิงหนึ่งเดียวที่เป็นครูฝึกในทีมอสรพิษวิทยา และสามารถจับงูด้วยมือเปล่า จนได้รับฉายาว่า มือปราบอสรพิษสาว
"สุนิษา พุทธสุข" หรือ "หญิง" ชาวนครศรีธรรมราช ระยะเวลาเกือบ 10 ปีที่เธอเลือกมาใช้ชีวิตในกรุงเทพ หญิงไม่เคยมีบ้านเป็นของตัวเอง เธอมีเพียงศาลาที่พัก ป้ายรถเมล์ ซอกอาคาร เป็นที่ซุกหัวนอน กระทั่งเธอได้พบกับ "ขุน" ทั้งสองพยายามสร้างชีวิตใหม่ โดยเข้าร่วมโครงการห้องเช่าคนละครึ่ง พร้อมช่วยกันหารายได้หล่อเลี้ยงชีวิต มากไปกว่านั้น คือการไม่หวนถอยหลังใช้ชีวิตแบบสิ้นไร้อย่างในอดีตอีกต่อไป
เด่นภูมิ ผ่องสีดา หรือ "หลอด" ผู้พิการทางสายตา ชาวนครราชสีมา แม้มิอาจรับรู้แแสงสีในชีวิต แต่สำหรับ "เสียง" คือสิ่งที่เขาหลงใหล และเลือกใช้มันเป็นแรงผลักดัน หลอดเรียนรู้ด้วยการเป็นเด็กเฝ้าเครื่องเสียง จนในที่สุดเขาก็ยึดเป็นอาชีพให้กับตัวเอง ด้วยอัธยาศัยไมตรีที่ดีของหลอด ทำให้เขาเป็นที่รักของคนในชุมชน และใช้ชุดเครื่องเสียงหาเลี้ยงชีพด้วยความภาคภูมิใจ
“วิศรุตา ฟอร์ซ็อง” หรือ “ครูกี้” อดีตผู้ป่วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย และมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่เพียง 8 เดือน เธอได้มีโอกาสรู้จักการรักษาแบบ 3 อ. (อารมณ์ อาหาร ออกกำลังกาย) โดยพยายามปรับสมดุลให้กับร่างกาย และแล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น เมื่อมะเร็งได้หายไป ครูกี้ได้แรงบันดาลใจ มาถ่ายทอดความรู้และร่วมทำกิจกรรม เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้ายได้ลุกขึ้นสู้กับชีวิตอีกครั้ง
