“นุชจริน หวังพงษ์สวัสดิ์” เล่าถึงความรู้สึกของเธอว่า “อยู่ดี ๆ เหมือนเราเอาตัวเองออกไปจากที่ที่เราคุ้นเคย แล้วทะเลมันไม่ใช่ที่ของเรา มันเป็นที่ที่เราครอบครองไม่ได้ เป็นความรู้สึกที่แปลกดีที่เราเป็นได้แค่ผู้มาเยือน แต่มันกลับทำให้เราสบายใจและสุขสงบ” สิ่งนี้ทำให้เธอเริ่มค้นหาตัวตน จนเจอว่า “งานไม้คือส่วนหนึ่งของชีวิต” เปรียบได้กับการหายใจหรือการกินน้ำกินข้าวเลยก็ว่าได้ เป็นสิ่งที่ทำให้เราเป็นเรา ทำให้เรากล้าเป็นเรา ทำให้เราตั้งคำถามเกี่ยวกับการเป็นมนุษย์ ทำให้อยากรู้ว่าตัวเองเป็นคนอย่างไร ? มองคนในโลกอย่างไร ? เธอได้ค้นพบนิยามความรู้สึกในการมี “บ้าน” ว่า อาจเป็นแค่การได้คิดถึงสิ่งหนึ่งสิ่งใด เมื่อเราต้องไปอยู่ที่ไกล ๆ เราก็แค่นำความรู้สึกนั้นไปด้วย และสร้าง “บ้าน” ขึ้นมา
ชมย้อนหลังรายการ Come Home บ้านที่กลับมา ได้ทาง www.thaipbs.or.th/ComeHome
“นุชจริน หวังพงษ์สวัสดิ์” เล่าถึงความรู้สึกของเธอว่า “อยู่ดี ๆ เหมือนเราเอาตัวเองออกไปจากที่ที่เราคุ้นเคย แล้วทะเลมันไม่ใช่ที่ของเรา มันเป็นที่ที่เราครอบครองไม่ได้ เป็นความรู้สึกที่แปลกดีที่เราเป็นได้แค่ผู้มาเยือน แต่มันกลับทำให้เราสบายใจและสุขสงบ” สิ่งนี้ทำให้เธอเริ่มค้นหาตัวตน จนเจอว่า “งานไม้คือส่วนหนึ่งของชีวิต” เปรียบได้กับการหายใจหรือการกินน้ำกินข้าวเลยก็ว่าได้ เป็นสิ่งที่ทำให้เราเป็นเรา ทำให้เรากล้าเป็นเรา ทำให้เราตั้งคำถามเกี่ยวกับการเป็นมนุษย์ ทำให้อยากรู้ว่าตัวเองเป็นคนอย่างไร ? มองคนในโลกอย่างไร ? เธอได้ค้นพบนิยามความรู้สึกในการมี “บ้าน” ว่า อาจเป็นแค่การได้คิดถึงสิ่งหนึ่งสิ่งใด เมื่อเราต้องไปอยู่ที่ไกล ๆ เราก็แค่นำความรู้สึกนั้นไปด้วย และสร้าง “บ้าน” ขึ้นมา
ชมย้อนหลังรายการ Come Home บ้านที่กลับมา ได้ทาง www.thaipbs.or.th/ComeHome